Week 37
Door: YvonPeet
Blijf op de hoogte en volg Yvonne & Peter
16 Januari 2011 | Nieuw Zeeland, Auckland
De laatste keer dat we jullie verlieten gingen we onderweg naar Franz Jozef aan de westkust van het Zuidereiland. Daar komen op een afstand van zo’n 20 kilometer van elkaar de Fox Glacier en Frans Jozef Glacier uit de Zuidelijke Alpen –ja, die heten in Nieuw Zeeland ook zo- zakken, die allebei net boven zeeniveau op ongeveer 15 kilometer van de kust eindigen. Nergens ter wereld vind je gletsjers zo laag en dicht bij zee. Omdat de Zuidelijke Alpen vlak langs de kust lopen zouden we vanuit de auto tegelijk de besneeuwde bergen en de Tasman Zee kunnen zien, ware het niet dat het een beetje druilerige dag was met lage bewolking, waardoor de bergen grotendeels aan het zicht werden onttrokken. De kust daarentegen was prachtig en we zijn een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten, maar wel zonder uit de auto te stappen. Dat doe je daar alleen vrijwillig en op eigen risico, want de westkust is ook beroemd om z’n zandvliegen en zodra je uitstapt wordt je direct aangevallen. Zandvliegen zijn een plaag voor iedereen, omdat ze je bloed nodig hebben om zich voort te planten. En omdat je als dank voor je bloed dagenlang jeukende beten overhoudt, ga je ze daar natuurlijk niet bij helpen. Toch hebben we ze bij Ship Creek wel getrotseerd, omdat je daar met een beetje geluk Hector dolfijnen in de branding kunt zien springen. Kennelijk hadden we het verdiend, want binnen een paar minuten zagen we er 5 in de golven salto’s maken. Even snel waren ze ook weer verdwenen, dus voor foto’s hadden we nog meer geluk nodig dan we al hadden. Vanwege het weer hebben we de Fox Glacier gelaten voor wat het was en zijn we de volgende dag naar die van Frans Jozef gegaan. Hoewel nog steeds bewolkt hadden we er toch goed zicht op, maar was het niet moeilijk om de verleiding te weerstaan om met een van de groepen van 20 man onder leiding van een gids het ijs op te klimmen. Ondanks dat de gletsjer zich steeds verder terugtrekt, schuift hij dagelijks ongeveer 1 meter naar voren en konden we het ijs horen kraken.
Woensdag hadden we een korte rit naar het kustplaatsje Hokitika, waar het prachtig weer was en we lekker een beetje hebben rondgewandeld. Vroeger werd daar veel goud gewonnen, maar nu draait het voornamelijk om het bewerken en verkopen van jade. Gek genoeg hebben we daar geen enkele zandvlieg gezien en zijn we over het strand terug naar ons strandhuisje gelopen. Bij Hokitika komen verschillende kreken uit, die in het voorjaar alles wat in de bergen losraakt meesleuren naar zee. Die gooit het daarna weer terug op de kust, waardoor het strand bezaaid ligt met bomen en boomstronken. Onderweg zijn we nog gestopt bij de ‘Bushman’, die samen met zijn vrouw en dochter de strijd aan gebonden heeft met de possum. Dit roofdier is 150 jaar geleden overgekomen van Australië en z’n aantal wordt nu geschat op 70-90 miljoen. Het dier is verantwoordelijk voor ongelofelijk veel natuurschade, inclusief het bijna uitsterven van Nieuw Zeelands symbool, de Kiwi, en voor velen is er geen betere possum dan een dode possum. Hoewel er talloze worden doodgereden –wij zagen er dagelijks minstens 25 liggen- vindt de Bushman dat niet genoeg en bejaagt hij ze zoveel als hij kan. Het jagen is legaal, maar hij mag het vlees niet verkopen. Daarom maakt hij er in zijn informatiecentrum annex restaurant pasteitjes van, die we na een donatie van $4 ‘gratis’ hebben geproeft.
Donderdag zijn we via de Arthur’s Pass –Nieuw Zeelands hoogste- dwars door de Alpen het Zuidereiland overgestoken naar Christchurch. De route ging langs talloze kleine, oude mijndorpjes en onderweg kwamen we eindelijk de beruchte Kea tegen. Die vogel is met uitsterven bedreigd geweest, omdat hij zich voedde met het onderhuidse vet van schapen, die dan als gevolg van de wonden doodbloedden. Kennelijk is de boodschap aangekomen, want nu beperkt de vogel zich tot het afstruinen van hooggelegen uitkijkpunten, waar toeristen altijd wel wat achterlaten en neemt het aantal weer langzaam toe. Christchurch is een moderne stad, die in september door een behoorlijke aardbeving redelijk wat –voor ons onzichtbare- schade heeft opgelopen. Sindsdien zijn er meer dan 4000 naschokken geweest, maar gelukkig niet toen wij er waren, hoewel we stiekem toch wel een ongevaarlijke hadden willen voelen.
Vrijdag zijn we terug naar Auckland gevlogen, waar we 15 uur moesten overbruggen voor onze aansluitende vlucht naar Brunei. Ondanks de sombere voorspellingen was het er schitterend weer en zijn we met de ferry de baai overgestoken naar Devonport, waar we de hele middag langs galeries, gezellige restaurantjes en het strand hebben geslenterd. Later hebben we op 220 meter hoogte, als passend einde van een mooie reis, Auckland donker zien worden vanaf de Sky Tower, in het besef hoe bevoorrecht we zijn om dit allemaal te kunnen doen.
Nu zitten we weer in Brunei, waar we de zon nog niet hebben gezien. Het regenseizoen lijkt nu echt te zijn losgebarsten en het is sinds we gisterochtend zijn geland nog niet droog geweest. De tuin ligt er redelijk verzopen bij, maar de planten die we er voor de vakantie in hebben gezet zijn allemaal aangeslagen. Morgen begint onze normale leventje weer, dus volgende keer hebben we waarschijnlijk niets nieuws te melden. Maar je weet het nooit, dus wie weet tot dan…
Woensdag hadden we een korte rit naar het kustplaatsje Hokitika, waar het prachtig weer was en we lekker een beetje hebben rondgewandeld. Vroeger werd daar veel goud gewonnen, maar nu draait het voornamelijk om het bewerken en verkopen van jade. Gek genoeg hebben we daar geen enkele zandvlieg gezien en zijn we over het strand terug naar ons strandhuisje gelopen. Bij Hokitika komen verschillende kreken uit, die in het voorjaar alles wat in de bergen losraakt meesleuren naar zee. Die gooit het daarna weer terug op de kust, waardoor het strand bezaaid ligt met bomen en boomstronken. Onderweg zijn we nog gestopt bij de ‘Bushman’, die samen met zijn vrouw en dochter de strijd aan gebonden heeft met de possum. Dit roofdier is 150 jaar geleden overgekomen van Australië en z’n aantal wordt nu geschat op 70-90 miljoen. Het dier is verantwoordelijk voor ongelofelijk veel natuurschade, inclusief het bijna uitsterven van Nieuw Zeelands symbool, de Kiwi, en voor velen is er geen betere possum dan een dode possum. Hoewel er talloze worden doodgereden –wij zagen er dagelijks minstens 25 liggen- vindt de Bushman dat niet genoeg en bejaagt hij ze zoveel als hij kan. Het jagen is legaal, maar hij mag het vlees niet verkopen. Daarom maakt hij er in zijn informatiecentrum annex restaurant pasteitjes van, die we na een donatie van $4 ‘gratis’ hebben geproeft.
Donderdag zijn we via de Arthur’s Pass –Nieuw Zeelands hoogste- dwars door de Alpen het Zuidereiland overgestoken naar Christchurch. De route ging langs talloze kleine, oude mijndorpjes en onderweg kwamen we eindelijk de beruchte Kea tegen. Die vogel is met uitsterven bedreigd geweest, omdat hij zich voedde met het onderhuidse vet van schapen, die dan als gevolg van de wonden doodbloedden. Kennelijk is de boodschap aangekomen, want nu beperkt de vogel zich tot het afstruinen van hooggelegen uitkijkpunten, waar toeristen altijd wel wat achterlaten en neemt het aantal weer langzaam toe. Christchurch is een moderne stad, die in september door een behoorlijke aardbeving redelijk wat –voor ons onzichtbare- schade heeft opgelopen. Sindsdien zijn er meer dan 4000 naschokken geweest, maar gelukkig niet toen wij er waren, hoewel we stiekem toch wel een ongevaarlijke hadden willen voelen.
Vrijdag zijn we terug naar Auckland gevlogen, waar we 15 uur moesten overbruggen voor onze aansluitende vlucht naar Brunei. Ondanks de sombere voorspellingen was het er schitterend weer en zijn we met de ferry de baai overgestoken naar Devonport, waar we de hele middag langs galeries, gezellige restaurantjes en het strand hebben geslenterd. Later hebben we op 220 meter hoogte, als passend einde van een mooie reis, Auckland donker zien worden vanaf de Sky Tower, in het besef hoe bevoorrecht we zijn om dit allemaal te kunnen doen.
Nu zitten we weer in Brunei, waar we de zon nog niet hebben gezien. Het regenseizoen lijkt nu echt te zijn losgebarsten en het is sinds we gisterochtend zijn geland nog niet droog geweest. De tuin ligt er redelijk verzopen bij, maar de planten die we er voor de vakantie in hebben gezet zijn allemaal aangeslagen. Morgen begint onze normale leventje weer, dus volgende keer hebben we waarschijnlijk niets nieuws te melden. Maar je weet het nooit, dus wie weet tot dan…
-
16 Januari 2011 - 15:50
Thilde:
Wat een prachtige foto van de Kea, leuke haksnavel. Ik typ dit met een enorm kabaal buiten, we hebben sinds enige tijd een horde kauwen voor de deur, die overnachten in de bomen van onze laan. Die zijn dus veel en zwart.
Jullie sultan is op bezoek geweest bij de koningin, ik zal proberen het artikeltje in de krant te scannen en te mailen.
Dus nu weer "thuis" het gewone leven.
Tante Miep en ik zijn donderdag in de doelen geweest en hebben vooraf met oom Wim en Kier koffie gedronken. Het concert was prachtig met het tweede pianoconcert van Rachmaninov en de vijfde symfonie van Tchaikovsky. Een echt klassiek programma.
Tot weer jullie berichten, groeten van Thilde
-
16 Januari 2011 - 16:15
Ria En Harm:
We hebben vol jaloezie jullie verslag gelezen en een deel van onze eigen reis herbeleefd. Geweldig dat jullie zo hebben genoten. En jullie hebben weer heel andere dingen gedaan en zijn op heel andere plekken geweest dan wij. Het blijft een erg mooi land. En nu weer over tot de orde van de dag! Sterkte, en groetjes. -
16 Januari 2011 - 17:47
Tineke:
Dat dacht ik wel, het ene verslag nog niet gelezen en het andere al weer binnen. Leuke vogel, die kea. Het lijk wel of hij zich een beetje als schaap vermomd heeft om minder op te vallen. En zo zit die fantastische vakantie er weer op. Jullie hebben wel ontzettend veel gezien en beleefd. En dan moeten jullie ook weer in het gareel. Die regen zal vast ook wel weer een keer ophouden. Sterkte ermee en tot horens.
Een knuffel van je zus. -
16 Januari 2011 - 21:59
Wil:
Die zon heeft vandaag voor ons gekozen, jullie hadden nog zoveel indrukken om te laten bezinken. Wat hebben jullie veel gezien, net wat Yvon zegt: wat een voorrecht. En wat gaaf om ons, over jullie schouder kijkend, mee te laten reizen en mee te laten kijken naar al dat moois!
Leuk hoor, die laatste twee foto's: kijkend naar en vanaf.
Heel veel liefs, Wil. -
17 Januari 2011 - 11:35
Astrid:
Welkom thuis!
Wat een zalige reis hebben jullie gemaakt! Nu het echte regenseizoen zal niet meevallen, denk ik?
Maar alle herinneringen maken vast veel goed! Ik mijmer ook nog steeds na over mijn 11 dagen met Bar! Hier alles oke. Bar ging zaterdagavond naar een feest van een van haar Spijkenisservrienden met JanWillem en kwam hier slapen. Ze vroeg in de loop van de vorige week Jannie ook mee, die de laatste jaren regelmatig meegaat, en die bleef ook slapen. Vrijdagavond kreeg ik een sms dat een van Bar's vriendinnen, die in een moeilijke tijd zit, ook meeging en of die ook kan slapen.
Zodoende zaten er gistermorgen 4 man aan mijn tafel te ontbijten(lunchen).Alle slaapkamers in gebruik, heerlijk gezellig!!Daarna op fiets naar Hospice want het was heerlijk weer. Nu net mijn laatste keer Zonnebloempost bezorgd.Krijgt die mevrouw waar ik bij zit een blackout van zeker een kwartier. Heb huisarts gebeld en mocht niet weg tot hij er was. Tussen 13/14uur.Kon dat begrijpen maar heb toen mevrouw weer goed aanspreekbaar was haar kinderen gebeld.Als er zaken beslist moeten worden moeten zij dat immers doen. Ze kwamen en nadat ik alles had gerapporteerd ben ik weg gegaan. ik had mij mijn laatste bezoek aan haar wel anders voorgesteld....
Bar heeft 2 serieuze kansen op werk als intercedent bij Tempo Team of Randstad!
Wanneer komt Yvonne nu richting Nederland?
Fijne week en werk ze weer!
liefs,
astrid -
17 Januari 2011 - 21:28
Wilma:
zo weer terug mooie vakantie gehad.jullie hebben zo veel gezien heerlijk om het allemaal te lezen.
peet weer aan de slag zal niet mee vallen.de foto,s zijn heel erg mooi.elke week staan ze er weer.
volgende week zullen jullie echt wel weer wat te melden hebben.
Yvon donderdag is Blinky overleden. -
18 Januari 2011 - 17:22
Anne-Marie:
Zo, even snel jullie blogs van afgelopen 3 weken bijgelezen. Had achterstand vanwege eigen vakantie-perikelen! Mooie verhalen en foto's weer. Nieuw-Zeeland is een potentieel vakantieland... Veel natuur en makkelijk te bereizen. Wij hebben het ook prima gehad in Thailand. Lekker temperatuurtje (30 graden) maar toch ook nog veel regenbuien. Zullen binnenkort maar weer eens bijpraten via skype!
gr
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
